Arsenaal. Jaargang 2

Gebroken tover.

Het is bijna van zelf gekomen:
Ik ken het einde, niet 't begin,
We moesten tot elkander komen,
De oorzaak zoeken heeft geen zin.

Ik kan 't met woorden niet verklaren
- Een mens is hulpeloos en klein -
'k Weet enkel dat wij twee er waren,
En 't zaalge van dit samenzijn...

De tover werd te bruusk gebroken;
Slechts walg beheerst een reine ziel
Als lust heeft 't laatste woord gesproken
En droom er aan ten offer viel.

Het is voor ons te laat gebleken:
De glimlach op je lippen stierf,
Je hebt mij toch zô aangekeken
Dat ik je mond niet kussen dierf...

Willy Biliet.