Arsenaal. Jaargang 1

Drenkeling

aan B.V.A.

'k Ben suf en moe van woorden en gedachten,
van schoonheid beu en van muziek voldaan -
en als mijn oogen om dit wonder lachten,
heeft geen de kern der bitterheid verstaan.

Zij dachten 't vooze, bodemlooze woelen
een leven in de sferen - bovenaardsch -
maar geen begreep 't demonisch, woest krioelen
in 't hart, dat steeds maar zonk, benedenwaarts.

Dat andre driften mij tot worm verteerden -
mijn geest in 't vleesch tot rauwe wond gebrand -
en in die dagen 't schoon tot 't bittre keerde,
wie stak me toe de warme vriendenhand?

Wie heeft met me het pijnlijkst leed gedragen;
wie stond naast me in deze wenteling -
Er was geen durf, geen 't al-begrijpend schragen -
ik doolde: levensmoede drenkeling.

Rik Lanckrock.