Arsenaal. Jaargang 1

De brief

Hij vindt een brief en zon danst in zijn oogen,
het blijft wel koud en 't sneeuwt onhoorbaar voort;
maar dit geschrift, die groote letterbogen:
O ver tehuis, thans uw vertroostend woord.

De nacht was guur, die martelende nachten
schildwacht te staan diep in het spokend bosch;
en 't eenig nieuws dat hem geruchten brachten
was kraaientaal, toen brak het onweer los.

[p. 458]

 

Hij rust op 't harde bed, een lichtgewonde

 

die niets begrijpt van wat om hem geschiedt;

 

vanmorgen zag hij klaar de kogelronde

 

en daarbij bleef het, maar hij lachte niet.

 

 

 

En nu die brief, de schemering, de stonden

 

voor hij ontvouwd boven het laken ligt;

 

hij leest aldoor, en zucht, en leest, de wonde

 

brandt en steekt wijl koorts kleurt zijn gezicht.

 

 

 

Hij poogt maar vluchtig aan het slot te komen

 

en vader schreef daar iets van ‘moeder dood’;

 

toen viel de brief, en uit de zwarte boomen

 

daar in den tuin, steeg nog de geur van schroot.

 

 

 

Wilfried Kurk.