Arsenaal. Jaargang 1

Zingend hart.

Zoo zijn wij saam gebonden in den nacht,
- een verre torenklok versmelt de eerste uren -,
één hart dat waakt en zoo zijn veil verwacht
van eeuw'ge stilte niet gestoord door buren.

De adem van een vrouw, nu groeit de vrucht,
want ons is vreugd en kommer langzaam afgevallen.
De aarde zwijgt om zulk 'n eenzaamheid beducht,
en sterren rijpen boven stad en wallen.

Ontdubbeld in dit wezen wordt het licht,
- o vrouw nu bindt het uur in nauwer kringen,
dit wakend bloed met wondre droomen achter uw gezicht -.
Wat was smelt weg, de stilte draagt mijn zingen.

Remi De Cnodder.