Arsenaal. Jaargang 1

Veel dagen heb ik u...

Veel dagen heb ik u, in zelfzucht gansch vergeten;
de liefde trots geweigerd waarvan uw harte leeft.
En nooit heb 'k u zoo diep van mij alleen geweten,
dan na deze eenzaamheid die slechts vertwijfling weeft.

Gij hebt gelaten, stil een dubbel leed gedragen,
- een drukkend-donkre smart die 'k niet begrijpen kon. -
Wie heeft u dag voor dag de pijne helpen schragen?
- die elken stond weer eindde en steeds opnieuw begon. -

M'n hart verlangt niets meer, nu alles is geleden,
en gij uw liefde schenkt die 't zwaar verwijt verzacht.
Verzoend en blij heb 'k weer het kleine pad betreden,

waar rood en warm pioenen vlammend openbloeien,
en waar aan eind uw hart mij hunkerend verwacht.
Nu wil m'n ziel alleen nog in beminnen groeien.

Maurice Van Craeyvelt.