Arsenaal. Jaargang 1

De parachutist.

Eens heb ik in 't leven hier op aard geloofd,
Als in een jonge maagd, die drift belooft,
Maar zich in schaduwige doeken hult
En geen ontsluieren van 't lokkend vraagstuk duldt.

[p. 387]

 

De menschen van 't kantoortje hebben met hun moppen

 

Die blanke schemering gedood. 'k Heb het gevoeld

 

Toen ik een nacht met gladde hoeren heb geboeid.

 

Ik haat hun blauwe lach en hunne gele koppen.

 

 

 

Ik wil niet dat, omheen mijn mond de drift zou kwijlen...

 

Eens streefde ik naar 't leven als naar zon,

 

Ik heb gevoeld hoe 't schrijnend schroeien kon.

 

Straks stort ik weer in 't schemerige, rustig-ijle.

 

 

 

Joris Dillen.