Arsenaal. Jaargang 1

Het vergane rijk.

Ze zeggen spottend dat het sterven zal.
Zô: met een beetje heimwee en wat tranen.
Spijts 't lichte onbezonnen wanen
van 't schone rijk zonder verval.

[p. 347]

 

En plots gaan we toch eens begrijpen

 

hoe traag maar vast wordt ondermijnd

 

de burcht die oninneembaar schijnt;

 

Zie hoe de ettering reeds zit te rijpen.

 

 

 

Nu komt het toch nog dat we schreien

 

heel vaak en onbewust om al wat ging.

 

Er ligt zo'n wee op elke dag; op ieder ding

 

Het menselik hart is traag aan medelijen.

 

 

 

We zeggen klein ‘adieu’ en onze blikken

 

gaan traag beschaamd toe naar de grond.

 

Maar hoe een rilling trekt om onze mond

 

weet slechts ons hart, dat zit te snikken.

 

 

 

Jan Meirhaeghe.