Arsenaal. Jaargang 1

Maria Magdalena.

Waarom nog langer na te denken,
Waarom dan nog die doffe pijn?
Mijn liefde kan ik ieder schenken,
Niet langer moet ik eenzaam zijn.

In straatgewoel wil ik vergeten
Wat wreed het lot me eens ontnam,
En niemand die het ooit zal weten,
Hoe 't op dees' duist're wegen kwam.

[p. 346]

 

Mijn tranen wil 'k in lachen remmen,

 

Mijn smart en radelooze pijn,

 

Met levenslust te overstemmen

 

Zal nu mijn eenig streven zijn.

 

 

 

Mijn leven na een rust'loos jachten,

 

Eén zoeken naar bevrediging.

 

Beklemd, bekommerd eenzaam wachten

 

Op liefde die verloren ging.

 

 

 

En dool ik eenzaam langs de straten,

 

Al beed'lend om een vriendenhart,

 

Doch menigmaal blijf ik verlaten...

 

In plaats van liefde vind ik smart.

 

 

 

Dat elke kus en elke streeling

 

In mijn geheugen staan gebrand

 

Waar 'k zocht de rust en zoete heling...

 

En daarvoor heb ik 't lijf verpand.

 

 

 

En in mijn som'bre, kille nachten

 

Glijdt elke levensdag voorbij...

 

Mijn dagen vol verlangen wachten,

 

Mijn nachten vaak een droef geschrei.

 

 

 

Steeds eenzaam sta ik nog in 't leven,

 

Want reine min en blijde vreugd,

 

Zocht ik langs enge kronkelwegen,

 

En niet in 't helle licht der jeugd.

 

 

 

Lo de Lombaerde.