Arsenaal. Jaargang 1

[p. 340]

Inquietum cor nostrum...

'k Heb droef naar meen'gen rug gestaard
en vrienden bits 't gelaat zien keeren -
maar nooit heeft één van hen verklaard
en 'k bleef steeds meer en meer ontberen.

Vergeefs zocht ik 't begrijpend oor:
ik wou m'n droev' ellende fluist'ren -
maar ook die preveltoon verloor
zijn diepen zin bij 't avondduist'ren.

En nam een slet me bij den arm
om mij in 't donker uit te kleeden,
dan klonk het spijtig: ‘God erbarm!
zijn zakken zijn reeds uitgesneden.’

Nu rest mij nog de kille straat,
waar ik mijn voeten stuk moet zwerven.
De mist, de sneeuw zijn mijn gewaad,
het lijkkleed voor mijn eenzaam sterven.

Rik Lanckrock.