Arsenaal. Jaargang 1

Rustloos kreunt het hart.

Aan Kamiel van Baelen.

Dat ik hier rustloos ben en mijne beend'ren tel
alsof 't mijn laatste tocht wordt hier beneden.
En dat ik moe ben, diep en zwaar, en dat het vel
over mijn beend'ren spant zoo 'k heb gestreden.

Zoo 'k heb gestreden, God, en dat ik kreunend sneef
en vloekend speur, maar zwijmel in mijn schreden.
Aai, dat ik moe ben, diep en zwaar, en dat ik beef
en hoor het kreunend storten van het Eden....

Aai, dat ik kreun, o God, en dat mijn lichaam spant
gelijk een vat, dat barst, en leeg moet loopen;
en dat ik bloed ben, zenuw, koorts, een helle brand,
een heel klein mensch die nimmer meer mag hopen;

zoo zit ik hier en nu ik al mijn beend'ren tel,
nog nooit den dood zoo dicht bij mij wist komen,
'k ontvlucht mezelf en spring, ik, eewige rebel,
alsof mijn hart opnieuw werd uitgenomen....

1943
Remi Boeckaert.