Arsenaal. Jaargang 1

Aan een bourgeois.

Ik schreeuw het uit, meneer, dat ik gelukkig ben,
zo vogelvrij, verheven boven al je wetten,
dat ik alleen de dolle roes van 't leven ken
en dat er niemand mij die vreugde kan beletten.

[p. 292]

 

Je hatelikste blik, je spot die deert me niet,

 

want ik ben los van al de banden die je binden.

 

ik leef, ik zing - en neem je aanstoot aan m'n lied,

 

dan schreeuw ik het nog luider uit naar alle winden.

 

 

 

Ik neem hetgeen ik mag en 't andere daarbij,

 

je zult me al - maar - door in dol genieten kennen.

 

En 'k hoop dat je me nooit zult zien, wanneer ik schrei,

 

omdat ik mij aan jouw bestaan nog niet kan wennen.

 

 

 

Paul Berkenman.