Arsenaal. Jaargang 1

[p. 289]

De gedachte.

Gij zijt mij nieuw, die mij nooit oud kondt wezen,
Gij golvend, barend lichaam van 't Gedacht,
In eind'loos langen zuchtensstond verwacht
En toen plots in een afscheidstraan verrezen.

Gij warme rijmen van mijn koelhard wezen
In 't sluim'rend aadmen van een vreemden nacht,
Die om mijn al te groote bitt'rheid lacht
En zelfs mijn Al-haat treurig hebt geprezen.

O! koele, klare kloppen van mijn brein,
Dat elk woord reint en hakt in blanke brikken
Met rood doorvlamd van 't heerlijk eenzaam snikken,

Omdat ZIJ ging. Ja, toen begon te zijn
Mijn geest, die riep, dààr waar mijn hart moest zwijgen
En 't antwoord kwam in vlammend opwaartsch stijgen.

Robert J. de Namur.