Arsenaal. Jaargang 1

Bekentenis.

Geen boek zij u een zelfverloochner biecht,
Dan die paar grepen uit mijn klein gebeuren,
Lijk door, van nijd en haat gebarsten, scheuren
In 't wolkendek neertuimelt avondlicht.

Zoo zieklijk bleek die onomlijnde kleuren,
Waarop de ziel in uiterst aadming ligt,
Vôôr 't harde glanzen van Gods vreemd gezicht,
Dat niet één dankbre dankbaarheid laat speuren.

[p. 242]

 

Ik heb geen kunst tot biechten aangewend,

 

Mij is al lijden lijk een ingeboren

 

En heesch gebral, dat alle schoonheid schendt;

 

 

 

Ik schreef dit boek niet tot mijn eigen gloren,

 

Maar heb het tastend, zoekend neergepend,

 

Daar waar ik HAAR in mijne ziel kon hooren.

 

 

 

Robert-J. de Namur.