Arsenaal. Jaargang 1

[p. 239]

Afscheid!

voor K.M.

Toen je voor 't laatst mijn handen nam,
nog m'eenmaal diep in d'ogen keek,
begreep ik dat nu 't einde kwam
en het Geluk voor 't Noodloot week.

Zo'n blik vergeet men niet terstond:
je woord van toen blijft me steeds bij;
heb jij vermoed, zeg, in die stond,
hoe zwaar het leven werd voor mij?

Wat er in mij toen werd geboren:
(was 't de berusting die ik wou?)
zal met mij samen ondergaan.

De smart om 't afscheid ging verloren
opdat jouw beeld mij blijven zou
en steeds in mij zou voortbestaan.

Lo de Lombaerde.