Arsenaal. Jaargang 1

Poezie.

Voor Remy, Rik en Jan.

Wat hebben ze niet al van jou,
mijn kind, gezegd, beweerd, geschreven:
wat-of je was, niét was, maar zou?
Verschuchterd voel ik je hand beven.

Ze zeiden: 't is een blonde vrouw,
een blauwe maagd of een hetere;
en anderen: nee! 't is een rauw
gevechtsman uit socialer sferen.

Liefdesgesjilp en minnerouw,
parachutisme naar de sterren,
of schoten uit een volksgebouw...
ik zie je open lip zich sperren.

[p. 233]

 

Want er wordt dwaas om jou gevochten,

 

daar waar jij, kind, nog spelen wil,

 

het spel van al die naar iets zochten,

 

maar licht weer, en hoogernstig pril.

 

 

 

Een Kind ben je, Gedicht, doorvlochten

 

van alle aards- en Hemelsheid,

 

maar van je klein' of verre tochten

 

heeft zelden één oprecht gezeid

 

 

 

dat je niet méér noch minder zijt.

 

 

 

IV-'45

 

Joh. Daisne.