Arsenaal. Jaargang 1

[p. 158]

De trommel sloeg aan 't strand.

Een trommel sloeg aan 't strand,
De diepe zee liep leeg,
De zon, die uitgevlamd,
Zich naar het Westen neeg,
Gevolgd werd door een donker,
Bestikt met sterfgeflonker,
Waardoor de mane steeg.

Een trommel sloeg aan 't strand,
't Werd alles stil en zacht,
d'Oneindigheid werd wand,
De wand werd enge nacht,
De nacht werd opgeroepen
En ik zag dichte groepen
In schaduwvolle dracht.

Een trommel sloeg aan 't strand,
Er lag een bleeke straat
Vol geinsters op 't gedamd
En uitgestrekt gewaad:
De glimlach van een hemel
Vol matte maangefemel
En helder stergepraat.

Een trommel sloeg aan 't strand,
Ik kwam en hoorde aan,
Mijn ziel werd overmand
Door 't eindeloos bestaan,
Toen alles stil verklonken,
De sterren kalmer blonken,
Hoorde ik mijn harte slaan.

Een trommel sloeg aan 't strand,
Het was mijn eigen hart,
De zee liep leeg, 't gespant
Des hemels werd bestard;
Het was een nacht als velen
En toch 't geheel van deelen
Der alledaagsche smart.

Robert J. de Namur.