Arsenaal. Jaargang 1

[p. 155]

Stem der stilte.
(Herinnering aan Kussnacht)

Zooals dees dag, mijn God, was eens er één.
Een gouden damp dreef over 't land;
geen winter nog, maar zomer toch reeds heen,
en wij, twee blijde kindren, hand in hand.

Weer ligt het bosch vol doode, roode blaên,
een luid geklop, het haamren van den specht,
en in de stilte, hoort mijn voeten ruischend gaan,
ach, luistert wat de stem der stilte zegt:

‘Hier ligt de steen nabij den heldren plas.
Waar zij eens kusten en elkaar beminden,
daar rustt'haar wit gelaat in 't koele gras.’

En mijmrend houd ik stil vôôr dezen steen,
waar ik herinnerend haar steeds kan vinden,
en pluk een bloem en ga weer mijmrend heen

A. De Longie.