Arsenaal. Jaargang 1

Een nacht met haar.

Gij hebt mij niet gekust, toen deze nacht
zacht daalde over boom en bloem en blad,
zoodat ik dralend in mijn diepe donker zat,
wijl al de verre klokken gonsden zacht

en zonden middernacht van stad tot stad.
Mij leek het of me wenkte een zachte wacht,
die om het heimwee van zijn broeder stil glimlacht,
dewijl hij al zijn droomen kent en droefheid vat.

'k Zie weer haar oogen met hun donker licht
en hoe die smachtend in de mijne staarden
uit een verengeld en zoet aangezicht.

Eens scheuren de eeuwge lichten door den nacht,
den wreeden nacht van 't leven op deze aarde.
Mijn lieve doode glimlacht zacht en... wacht.

A. De Longie.