Arsenaal. Jaargang 1

Ik ben een mensch.

Dit is het vers dat ik zou willen schrijven,
of neen, dit is het niet - ik zal het nooit -
want altijd zal er iets van d'aarde blijven,
ik ben zoo arm en van veel zaaks berooid.

Ik ben maar mensch. Ik heb het overwogen,
er is de zorg, 't gevecht om een stuk brood.
En schoon ik 't hart een wijle had bedrogen,
ik heb het nooit bevochten op den dood.

Dan is 't gedaan, als ik genoeg geleden,
als ik vergeefs van néér - ben opgestaan,
en heb ik soms een weg te druk betreden,
ik bleef nog nooit bij élke schandpaal staan.

En dit is hard, den strijd te weten branden,
een god te zijn en ook soms wel een beest.
Is het de ziel die winnen zal op d'handen
of wint het hart het altijd op den Geest?

R. Boeckaert.