Arsenaal. Jaargang 1

‘Ik dien’.

Het geeft een naar en stroef gevoel,
't besef dat men te veel is;
't verzaken aan een levensdoel,
te zijn een blad dat geel is.

Een blad dat zwirrelt van den boom,
verpulvren gaat in 't rulle zand;
een tragisch wrak op dooden stroom,
wat drijfhout aangespoeld op 't strand.

[p. 107]

 

Dan is het raadzaam, ongezien

 

de plaats te ruimen aan 't select

 

dat onder nobele leus: ‘Ik dien’

 

methodisch-knap zijn vrienden nekt.

 

 

 

Knocke, 31 December, 1944.

 

Ward Vervarcke.