Arsenaal. Jaargang 1

Een oude.

Wie zou ooit denken dat ook ik eens blijde
en jong was - ja, waar zijn die jaren heen! -
en dat aan 't strand mij lokte de overzijde,
waar 's avonds 't zonnelicht in vuur verdween?

Sinds bèn ik in dit droomenland, nà lijden,
na storm en schipbreuk; zonder huis of steen.
Nu roept weer 't oude land van de overzijde,
maar 'k blijf, - waarom opnieuw? 'k Ben toch alleen.

Mijn ouders, vrienden gingen, 't was hun tijd.
Een makker nam mijn lief tot vrouw - die slang! -
Een concurrent me ontnam m'n klanten: nijd!

En of ik nu nog verder leef of hang,
ik ben toch oud, alleen en arm. Geen strijd
meer: 'k ben tevree - de rest heeft geen belang!

Jan de Brugghenaere