Arsenaal. Jaargang 1

Sic dilexit.

Hef nu dit hoofd, geschonden en bebloed,
van 't kruis en zie me oneindig zacht,
en vreedzaam aan. Gij waart het, die voorgoed
mij bracht het einde van den nacht.

Laat nu dit leven mild en goed weer zijn.
Uw kind, herwonnen door uw dood,
herneemt het leven in uw zonneschijn
en nut uw Vleesch, dat wonder Brood.

Heer zie! rouwmoedig buig ik 't trotsche hoofd,
rouwmoedig over 't wilde hart,
waarin ik onvoorwaardlijk heb geloofd

en voel me voor uw plompe kruis zôô klein.
Hier lijdt een God de zwartste smart...
O wondre God, die ook eens mensch wou zijn!

Albert De Longie.