Arsenaal. Jaargang 1

Twee menschen mijmrend...

Twee menschen mijmrend voor een venster,
waarboven grijze hemel grijnst;
het bliksmen van een gouden genster,
waar men verrukt voor binnendeinst.

En regen ruizelt rustig neder
tot een aëro bromt en breekt
den vrede, welke mild en teeder
op ons hartstochtlijk harte leekt.

[p. 105]

 

Wij kunnen nimmer samen schrijden

 

door 't licht-stil lied van ster en wind,

 

daar gij den dichter niet kunt lijden,

 

stoort gij den zang, dien hij verzint.

 

 

 

Wen hij weemoedig wordt en droever,

 

dan denkt gij dat hij tobt en lijdt;

 

uw lachen klinkt dan tot den oever

 

der vreugdezee, waar 'k weenend glijd.

 

 

 

Albert De Longie.