Arsenaal. Jaargang 1

Onrust.

Dit wordt een nacht van rusteloos bezinnen:
de dag was druk, als dronken gonst mijn hoofd.
Ik wou elk uur een ander vers beginnen,
ontstak een vuur en heb het weer gedoofd....

Nu groeit het duister in een hoek der kamer,
't rumoer verdooft, de schemering wordt stil.
Maar op mijn heete slapen klopt gehamer
van donker bloed, dat nog niet rusten wil.

Vanwaar die onrust, vaag en zonder reden?
Dat ongeduld, dat mijn gedachten kwelt?
Zijn 't droomen, die nog vôôr mijn oogen treden,
of is 't de Lente reeds, die in me welt?

Clement Cusse.