Arsenaal. Jaargang 1

De jongen en de verbeelding.

De boot lag stil op 't slapend meer;
De jongen starend, boog zich neer,
Al over 't water, dat blij blonk
En hem wel duizend beelden schonk.

[p. 60]

 

't Vertelde van een vurig ros.

 

Dat wild zich uit den teugel los-

 

Gerukt had en zijn mane en staart

 

Liet wappren in de wilde vaart.

 

 

 

Met éénen sprong zat hij op 't paard

 

En greep den nek. Hij heeft gespaard

 

Noch zweep, noch spore want de baan

 

Is langs een hoog kasteel gegaan.

 

 

 

En over bergenkammen heen;

 

Door 't donker woud is hij gereên,

 

Voorbij het blinkend oorlogsveld;

 

Door de woestijn is hij gesneld.

 

 

 

Van 't zwemmen in een macht'ge stroom

 

Werd paard en ruiter slaaprig-loom;

 

Ze waren samen moegedwaald.

 

Toen is de jongen afgedaald:

 

 

 

Plots zag hij 't ware van zijn droom;

 

Van 't meer zag hij den donkren boôm.

 

Hij sloeg zijn hand in 't beeldrijk nat

 

En vond slechts krinkels en gespat.

 

 

 

Joris Dillen.