Arsenaal. Jaargang 1

Uitnoodiging.

aan M. Th.

In 't herfstgetaande loof loert somber reeds de Dood.
Laat nog de late zon ons beide harten schroeien.
- Was dit de najaarswind die door de twijgen floot? -
Ook late zomerbloemen kunnen welig bloeien.

Wil nog uw rooden mond tot wilde kussen reiken;
Hoe menig weeldrig uur heeft onze gril verspild.
Ons leven ging stilaan ook op den herfst gelijken,
De grijze lucht had reeds de drieste drift gestild.

Maar voor ons beiden nog ligt gansch de wereld open
En beidt de laatste weeld' van 't zindrend zonfestijn.
Kom bij, nog kunnen wij op nagerechten hopen,
Misschien zal 't laatste lied ook 't wonderschoonste zijn.

René van Meerhaeghe.