Arsenaal. Jaargang 1

Pelgrimage.

Ik ben de eenzame man,
die door een bergland trekt,
waar elke nieuwe kam
zijn hoop en heimwee wekt:
Dat ééns de horizon
vertoone 't oeroud dal,
waar 't lijden slechts begon
na 's menschen diepsten val.

[p. 57]

 

Ach, Eva's rooden mond.....

 

Hoe klonk haar wondre lach

 

toen zij hem slapen vond

 

en liefelijk aanzag.

 

 

 

Geliefden, vogels, zon....

 

Geluk, gezang en licht.....

 

Aanvankelijk begon

 

aldus het schoonst gedicht

 

van 't roode paradijs,

 

dat ik steeds zoekend ben,

 

waarheen mijn hart me wijst

 

den weg, dien ik herken,

 

doch aarzelend betreed.

 

 

 

Ik ben een eenzaam man,

 

die zich herinn'rend weet

 

verjaagd en in God's ban.

 

 

 

Albert De Longie.