Arsenaal. Jaargang 1

Kerstmis van den soldaat.

aan R.L.

De vrienden vieren Kerstmis in hun kring
en ik loop eenzaam bij mezelf te praten.
In kleine nachtlokalen danst men ‘swing’,
ik houd vannacht de meisjes in de gaten.

Een kleine blonde deelde m'eens haar bed
en 'k wou voorgoed in hare armen slapen,
maar in den ochtend schalde een trompet,
een rij soldaten stond mij aan te gapen.

Dit is voorbij. Het heeft nu ook geen zin,
ik zou van heimwee anders moeten braken.
Dan vecht ik maar, ofschoon ik veel bemin,
om niet van pijn een gil te moeten slaken.

Ik moet van hier. Een dag greep ik 't geweer,
ik had mijn hart verpand voor d'avonturen.
Toch blijft de Vrede uit, maar immer weer
denk ik aan jou, het Kerstfeest en de buren.

R. Boeckaert.