Aria: Na lang op reis te zwoegen, streelt ons de zoete rust

[p. 2]

Een nieuw lied
Van een meisje, welke door het verlies van haar Vader, Moeder en Broeder van alles verlaaten is, en nu in eenzaamheid moet ronddoolen

Op een Aangenaame Wys.

Ik zit nu steeds te zuchten,

En overdenk myn ramp,

ô Hemel! waar zal ik vluchten,

Benauwd my aan alle kant.

Aan de Oever van dit water,

Daar staat een steilen Rots,

Och! och myn lieve Vader!

Ging wandelen op die Rots.

Maar ziet een weinig geleeden,

Stort hy van boven neer,

Myn Broeder met rassche schreeden,

Sprong na en was niet meer.

Myn moeder toen zy dit hoorden,

Die stierf van de schrik,

ô Lot over myn beschooren,

Wat droevig oogenblik.

Wat ramp wierd myn beschooren,

In dit noodlottig uur,

'k Heb Vader en Moeder verloren,

En ook myn lieve Broer.

Ik die als Weez' moet zwerven,

Geen Vriend nog Maagden meer,

Ik wensch nu ook te sterven,

Van droefheid en hartzeer.

Nu moet ik eenzaam doolen,

Ach! wat rampzalig lot,

Door Bosschen, Velden, Hoolen,

Doch ik vertrouw op God.

Die zal myn troost toe zenden,

Zo lang ik leef op aard,

Waar ik my keer of wenden,

Hy is 't die my bewaard.

Ik zal my dus verlaaten,

Op hem die 't Al gebied,

Geen troost der Mensch kan baten,

Van al myn groot verdriet.

Vaarwel dan Waerelds zorgen,

Vaarwel dan ydele hoop,

Hy zorgt voor den morgen,

Van myne Levensloop.

EYNDE.