Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen

Minnezugten.

Stem:
O Schoonste Nimph, aansiet een magtig Koning.
Hollandsche Maagt wild uwen throon, &c.
Nu zal men zien de hoog opgaande Duynen.

NOg oog ik, lieve Beelt! op uw genade,

Ey! weigert my haar niet,

Op dat ik tog, in zoete vreugt, weêr bade,

Voor 't bittere verdriet,

Dat my, nu over 't jaar, zoo deerlyk pynde,

Dat ik, als van uw gunst berooft,

Die myn veel vreugden had belooft,

Te zigtbaar kwynde.

Ik kwynde, ja ik kwynde, tweede leven

Ik kon my uit het ligt,

Dat my eer zoo verligte, niet begeven

Tot rust, om dat de pligt

My had te zeer, door gunst, aan u verbonden.

Niet anders, Lief, vertrooste my,

Dat ik my zuiver vond en vry

Van deeze zonden.

Die onze strik van vriendschap zoo ontstrikte;

Dog 't scheen, doe 'k oorzaak wist;

Dat uwe hoop, my trooste en weêr verkwikte:

Maar 'k had my nog vergist,

[p. 13]

 

Uw gunst was al te zeer voor my geslooten,

 

Denk eens hoe dat ik my bevond,

 

Toen ik, ô ramp! zoo deerlyk stond

 

Voor 't hooft gestooten.

 

Ik mogt, straat op straat, wel deerlyk treuren.

 

Ik treurden al om niet.

 

My mogt de gunst, die 'k wenschte, niet gebeuren

 

Ik bleef in myn verdriet,

 

En 't scheen dat ik daar in zoud' eeuwig blyven.

 

Gy woud my, ô te strengen Wet!

 

Op dat ik u bedaarde, met

 

Geen uur geryven,

 

Maar even stuurs de nek voor 't aanzigt bieden.

 

Nog denk ik op dien nood.

 

Zal my van u geen hoop of troost geschieden,

 

'k Verwagt 'er van de dood,

 

Die my gewillig zal van leed bevryden.

 

Zy krygt, al is zy wreed en fel,

 

Met my, door 's noodlots hoog bevel,

 

Wel medelyden.

 

Want myn benaauwde Ziel stelt, als beladen,

 

Op haar zyn leste hoop:

 

Dies bid ik, knoop; ey knoop! 't zal u niet schaden,

 

Tog weêr ons vriendschaps knoop,

 

Die my, op aard, een hemels vreugt toezeide.

 

Zoo gy 't niet, met ten eersten, doet;

 

Ik zweer u, schoone, dat ik moet,

 

Voor eeuwig scheide.