Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

Onvolmaakte Vreugd.

Vois: Komt laat ons samen vrolyk zyn.

1.

't SChynd dat het menschelyk geluk,
Hoe schoon het ook mag schynen,
Ons altyd nog laat stof tot druk,

Die vreugde doet verdwynen.

2.

'k Was lesmaal' midden in 't vermaek,

['t Herdenken doet my treuren,]

'k Vond alles, wat een kiesche smaek

Ooit aengenaem kon keuren.

3.

'k Vond Silvia met Amaril,

Van top tot teen volschapen,

Met Silvias en met Mirtil,

Bei 't puik der herdersknapen.

[p. 95]

 

4.

 

Elk zogt, vernoegd, zyn herderin

 

Door heuschheid te believen;

 

Elk trachtte, door zyn trouwe min,

 

Haer teeder hart te grieven.

 

5.

 

De vreugde scheen 'er mee genood

 

Om haren rol te speelen,

 

Maar ach! myn droefheid was te groot,

 

Om in 't vermaek te deelen.

 

6.

 

Elk drukte zyn bemindens hand

 

Of kuste zagt haar wangen,

 

Elks geest bleef, door de min vermand,

 

Zyn liefstens mingevangen.

 

7.

 

Maar my stond slegts het zugten vry.

 

Ik miste myn Klorinde,

 

Daar elk vernoegd zat aen de zy

 

Der geene, die hy minde.

 

8.

 

Denkt, denkt nu herders, of myn hart

 

Geen reden had van treuren,

 

Terwyl ge, onkundig van myn smart,

 

Myn geest zogt op te beuren!

 

9.

 

Dit was 't verdriet dat my besprong

 

In 't midden der vermaken:

 

Myn Amaril, die flus nog zong,

 

Zag ik vol druk genaken.

[p. 96]

 

10.

 

Haar schoone Prins, der honden eer,

 

En naneef van die honden,

 

Die Jupiter, die hen zoo teer

 

Mind, heeft om hoog gezonden.

 

11.

 

Daar zy nu pronken in de lugt

 

En nimmer op hun dagen,

 

Uit een genegenheid en zugt,

 

Van koude ons laeten klagen.

 

12.

 

Die brave Prins, o droeve slag!

 

Had zy in 't graf zien dalen,

 

Hy stierf: zy weende, en riep: ach! ach!

 

Haer droefheid, kon geen palen.

 

13.

 

Ik zei: 't verlies is waarlyk groot,

 

Maar denk, dat, na 't verscheien,

 

Geen tranen baten, wyl de dood

 

Zich niet steurd aen ons schreien.