Apollo's St. Nicolaas-gift aan Minerva

De muis met twee benen.

Stem: Ag Moeder ik en kan enz.

Ey Lagter niet te styf,
Die hoord dit Vreemt bedryf,
Al van een aardig Mysje,
Die haar Poezel Vlysje,
Bestede tot de Min,
Al na haar zoete zin.

Zy was een eenig Kind,

Van d'Ouders wel bemind,
Zy had een Serviteure,
Die Haar staag hielde veure,

[p. 20]

 

En bat met woorden bly,

 

Om eens te Slapen by.

De Dogter was beryd,

Maar geen Gelegenthyd,
Dus gaat zy Praktiseren,
En zyt, ô Moeder geren!
Sliep ik in 't Agter-huys,
't Is boven zo vol Muys.

Zo dat ik Nagt nog Dag,

Daar nimmer Slapen mag,
De Moeder is te vrede,
Zy maakt haar Slaap-stede,
In het Thuyn-huys met spoed,
Doen was den Aanslag goed.

Zy zyt haar Liefste Trouw,

Dat zy daar Slapen zouw,
Zy wees hem d'Agter-deure,
Klopt daar t' Avond veure,
Ik zal u laten in,
Voldoen wy dan de Min.

Den Jonkman past daar op,

Hy deed een Vryers klop,
Zy heeft Hem in gelaten,
Zonder lang te Praten,
Voldoende Haar begeer,
Wie weet hoe menig keer.

[p. 21]

7.

 

De Vader hoorden wat,

 

Yets Kraken dit of dat,

 

Hy is van 't Bed gelopen,

 

Heeft haar Byd' bekropen,

 

Zy lagen in de Rust,

 

Door 't Kussen afgekust.

Hy gaat al na zyn Vrouw,

En zyt Pots-douzend nouw
Heb ik de Muys Gevange,
Die myn Dogter bange
Zoo dikmaal heeft gemaakt,
Hy 's in de Val geraakt.

Zyn Knegt al met getier,

En nog een Buur drie vier,
Die riep hy daar t'zamen,
Die hem helpen kwamen,
Om in het Agterhuys,
Te vangen Val en Muys.

d'Een met een Hellebaard,

Den ander met een Zwaard,
Slâ Dood met Steken Houwen,
Of myn Dogter Trouwen,
Wel Muysje in de Val,
Denkt hoe dit lukken zal.

De Jonkman stond ontstelt,

[p. 22]

 

En riep zo met gewelt,

 

Ik wil veel Liever kiezen,

 

Trouwen, als verliezen

 

Myn jong en jeugdig Lyf,

 

Ik Houze voor myn Wyf.

De Dogter door deez' twist,

Die heeft het Bed bepist,
Zy riep al staag met beven,
Vader wilt het Vergeven,
Het Muysje heeft my ziet,
Voorwaar Gebeten niet.

Men liet van stonden aan

Maar Trouw geboden gaan,
Dus kreeg de Muys zyn Huysje,
In dit zoete Kluysje:
Des Vaders Hellebaard,
Heeft 's Dogters Eer bewaard.

Oorlof gy Dogters goet;

Die dikwils Wenst het Zoet,
Wilt het zo ligt niet wagen,
Het kost u anders Slagen;
Al is de Muys in 't knel,
Somtyts ontspringt hy 't wel.