Apollo's kermis-gift aan de Haagsche vermaaksgesinde jeugd. Deel 2

Aan Taleta.

Stem:
{ Toen ik laast myn Geitjes weide.
{ Dianier Vreugd van myn Leeven.

'k SPotte laastmaal met uw oogjes,
Lief Taleta; maar ik zie,
Dat die Goddelijke boogjes
Wreeken als de Honingbie
Die wanneer men zyne raaten
Al te roek'loos open doet,
Straks zyn angel uit zal laten
En vergiftigen ons bloet.

2. Dat, gewent te gaan en keeren

Door de sluisjes van ons hart,
Daar de hette doet vermeeren
Door zyn aangeteegen smart.
Even ging het met de vonkjes,
Zo veel pyltjes van den boog,
Afgeschooten door de lonkjes
Van uw alverwinnend' oog.

3. 'k Dorst die tarten, 'k dorst die vergen

Al haar kracht op my te slaan.
Maar helaas! die Goden tergen,
Treft haar wisse wraaklust aan.

[p. 113]

 

Uit uw gitjes, uit uw Zonnen,

 

Oogjes zyn het immers niet

 

Die myn hart verwinnen konnen,

 

Vliegt de schigt die my doorschiet.

 

4. Iets geheims kwam uit de kringen

 

Van uw elpen Hemelzaal

 

In myn leerzame oogjes dringen,

 

Sneller als een blixemstraal:

 

Dat zig mengde met de vliesjes

 

Van myn teder oogenligt,

 

En myn hart voor duizent spiesjes

 

Tot een boel heeft opgerigt.

 

5. Maar ô! schoone, die de partjes

 

Navolgt van de Honingbie,

 

In het quetsen onzer hartjes,

 

Wilt ghy nu ook wel, als die,

 

Met den Nectar uwer lipjes

 

Iets verzagten van myn smart,

 

'k Schenk u voor die lieve tipjes

 

Een getrouw en rustig hart.