Apollo's kermis-gift aan de Amsterdamsche Juffers. Derde deel

Op 't keurs-lyf van de maagden.

1.

HEt Keurs-Lyf van de Maagden,
Zeer wonder van en bol;
Wie ziet ze niet al dragen?
Nog dikker als een bol.

2.

't Is niet de Natuur, Natuur,

Die haar dit zo doet zyn,
Maar 't is een wulpze dragt
Door deze of gene pyn.

3.

Wie zou zig dan verwonderen

Wanneer hy zulke Meysjes ziet,

[p. 88]

 

't Is een stemme als of 't dondert?

 

Dat zy (ik meen haar) getrout wil zyn.

 

4.

 

Ze getuygt het is haar leven

 

En anders zoekt ze niet,

 

Een knaap die haar wat kan geven,

 

Hier na wagt men met verdriet.

 

5.

 

Het Keurs-lyf is getuyge

 

En houd het voor gewis

 

En laat het by u zyn.

 

Als een wet die niet Feylende en is.

 

6.

 

Za Vryers van de Lande!

 

Gy die getrout wilt zien,

 

Hier is wat 't verhandelen;

 

Hier kund gy ligt na bien.

 

7.

 

Edog niet al te greetig,

 

Ziet eerst te regte toe;

 

Wild gy niet zyn gegrepen,

 

Van die niet zyn te koen.

 

8.

 

Want komt 'er een gestoven;

 

Hy is wonder willekom,

 

Gy kund my vry gelooven,

 

Ik lag 'er dikwyls om.

 

9.

 

De Meysjes van playzier,

 

Die zyn der magtig veel

 

Maar weynig goede zeen!

 

Bezittende ze by myn ziel.

[p. 89]

 

10.

 

De Meysjes van playzier,

 

Die zyn der magtig veel;

 

Maar rap en gaau verstand,

 

Dat zit haar in de hiel.

 

11.

 

De Meysjes van playzier,

 

Die zyn der magtig veel;

 

Maar 't geld is by haar hard,

 

Gelyk de verharde steen.

 

12.

 

De Meysjes van playzier,

 

Die zyn der magtig veel;

 

Maar goed en deftig slag,

 

Die zyn der weynig by myn keel.

 

13.

 

De Meysjes van playzier,

 

Die zyn der magtig veel;

 

Edog ik houde op,

 

Met het tellen van haar zeen.