|
| |
| |
| |
Min-verlangen aan jongvrouw Z. L.
MYn Hart, myn Troost, myn Levens-Lust,
Myn Lief, myn ander Ik, ter goeder uur geboren,
Och of u altyd waar bewust!
Hoe zeer ik haak naar 't heyl, door u myn toegezworen!
'k Wens onuitspreekbaar om u Trouw,
Myn Liefde wacht nu loon, en d'uuren worden Eeuwen,
Hoe kan dus zach een Vrouw
Haar Vriend zo lang vergeefs om bystand laten schreeuwen!
My treft een Minne Hongers nood:
En zo bevinde ik my, door staag gebrek te lyden,
Ik zal niet zeggen, krank, maar dood.
Och mogt ik, mogt ik my ras in uw' Schoot verblyden.
't Is waar, 'k geniet uw' Echt byna:
Dog dat bedroeft byna kost my een Zee van tranen;
Och waarom moet ik, met myn scha!
U zo beklagelyk om u belofte manen.
Waar toe geen korter Trouw besluyt?
Dit Vryen gaat voorwaar te lang met loode schoenen,
| |
| |
Het stond twee gryze Winters uyt,
En zag, op haren tyd, de Lente tweemaal groenen.
Helaas! wat leede ik onderwyl
Al bitter Min-verdriet, en bangen liefde kommer,
Wat kwam 'er menig al ter yl,
Wel na my dus in Veld, maar voor my in de Lommer.
'k Geloof niet, dat ooit Minne-smert
By die ik harden moet, heeft ergens halen mogen.
'k Geloof niet, dat ooit Vryers hert,
Geweldige dan 't myn, wierd tot een Ega getogen.
De dag vond my steeds Trouw-gezind,
En aan myn gloet kan schier de Nagt zyn wyken zengen,
Wat gaf ik U, ô Ooste Wind,
Al heete zugtjes mee, om by myn Lief te brengen!
Uit Abts-Wout strekt, naar 't late West
Zig een begrasde streek, daar Huyzen staan nog Bomen,
Hier langs beschout men, hoe, op 't lest,
De moede Zomerdag vertrekt na 't ryk der droomen.
| |
| |
Hier langs ontdek ik ook, verheugt,
De Baak myns Liefde meers, tussen ey en Noorder Tooren,
Waar by ze woond, die met haar Jeugt,
En deugt, en zwier, en vier, myn zinnen kon bekoren.
't Is waar ik heb niet dikwijls in die baan,
ô Zoete Tierannin, wiens zagt heen my door wonden,
Met hart en ziel vol Min, gestaan,
En 't zo verliefd gezigt dus naar u toegezonden?
'k Zal derwaarts nu ook myn schreden meerder spoen,
Tot dat ik, gants na wens, myn hinde heb gevangen,
ô Over schone, wacht in 't groen!
En laat my na dien prys niet langer zo verlangen.
Och, waarom plaagt gy my, dus wust en ongeregeld!
Zo luyden immers de Eeden niet,
Myn op u woord gedaan, en met uw' Kus bezegeld.
Gy schonk u my ten Eygendom;
En dwingt my nu die gist met bidden nog te hopen,
| |
| |
Hoe loop by u dat Liefde spoor zo krom;
Een Vrouw, die Mint en meent, maakt hebben eens van kopen.
Doe af dan Eens die lange lyn,
Dog denk niet, dat ik smeek om myn verlore Vryheid,
ô Neen, ik wou eens gaarn 't eynde zyn:
Waar na ik aldermeest, Lief, wagt, of dan weer in Vryheid.
|
|
Auteursrechtvrij