|
| |
| |
| |
Minne-Lied, andere trant.
Iö TRiomf! Kupido draaid,
Myn Zang-nist melden kan.
Viel hy te streng en sterk
In 't minne worstel perk.
Was d' onder aarsche stuur en bars;
De min heerst daar de dageraad
Met goud en rozen praald,
En daar de Dag-toorts daalt;
En daar de Kreeft het Zuyden braad;
Om 't Noorden draayd zo veer.
| |
| |
Geen Leeuw in 't Lybaansche Woud!
Geen dier hoe snel en licht,
Ontvlucht den Minneschicht.
Gy Nimfjes, die daar 't alles mint.
Ook minne stuypjes krygt,
En 't hert te bersten zwygt.
Aanbid, Aanbid d'Alwilgende Goon.
En schroomd voor ramp noch weê;
Al drukte gy, met stil gehos.
De bruyne slee der nacht,
Nu staat Vrou Venus, ruym zo schoon.
Naar dien de min haar plaagt,
Naar dien ze liefde draagt.
Gelyk een vonk in 't onder vat,
Door bloet en merg en spier.
Haar lonkende oogen op Aadon
Die haar ter herten ging.
Wat zang Godin zal my haar gunst
Wat zang zal my haar gunst
Op dat myn gunst niet sluym.
| |
| |
Wie leer my zingen na de kunst,
Hier had Cyperes overdrok,
En spiegelen van haar leen.
Zy poeirde 't hayr, gekruld van lok,
Met Stof Goud, daar de Zon,
De drie bevalligheden doen
Haar Fluks den gordel om,
Omgorden, Boerich noch dom.
Wit Worm-gespin en rood en groen,
Het dwergje, spand, niet var,
Raampt Mars haar dan een minne bres,
O neen, ze is schoon 't hem spyt,
Onze Maar speeld haar in 't oog,
Een knaap zeer rap en vris
Daar ze op verslingert is.
| |
| |
Adonis schoonheyt trok en toog,
Haar by zich door het zwerk,
Schoon Boom-kind kenden gy 't geluk;
Ik Zee spruyt ben geheel in druk,
Ay zeg, stout Weiman, my die quyn,
Met Jagt winste u verlaan.
Zo moet geen woedent even zwyn,
Groeid onder deze bruyne blaan,
Geen veldkruyd dat den Geest,
Zyn 't Bloemen, Bloem der Jeugt wel aan,
Rasch, breng my eene meê,
Maar gun mee keur van tweê.
Zo sprak Vrou Ericine, en blies,
| |
| |
Van reuk, en daar de Min door wies,
Ik meen onze jonge Knaap,
Hy zag 't schoon daar d'Aartspys voor groeit
Die vol Puyk-rozen staan.
Daar Hybla, daar Hymet op bloeid,
Hy prees (tot pryzens op gewekt,
't Al, daar het oog op valt.
Dog 't geen het nydig kleed bedekt,
De Minnares is gans verblyt,
Vermits haar liefde viel.
Op geen Minschuwen Hippolyt,
Maar op onzen braven Held,
Die nu ook zoete Min-zugt queld.
| |
| |
Zou hy ook koel en plomp en loom,
Zo moest hy wel een eyken boom,
Vermurwt word, hoe het dooit.
Zy gingen in een Mirte Bosch,
Hier reg Adoon haar gordel los,
En doe 't geen haar lust geboodt,
Daar zwom al 't om gelegen land,
Ook rees 'er nieuwe Jeugt.
De Nisten ryden hand aan hand,
Kupido, die op 't zelfde pas,
Loeg in zyn vuist, om dat
Zyn moeder, door zyn schut, in 't gras,
| |
| |
Spits Broeders, komt 'er weer een tyd,
Dat d'aarts Godinnen schaar,
Dus met gevouwen handen vryt,
Ik weet geen Eeu buyten 't gout,
Die ik meer in achting houw.
|
|
Auteursrechtvrij