Apollo's kermis-gift aan de Amsterdamsche Juffers. Derde deel

Maagde Vryery.

1. DE Zuster van de Zon,

Liet op Endymion,
Haar Minnende oogen daalen,
't Was nagt toen zy Hem zag!
Maar haar Gezigt schoot straalen
Trots Febus over dag.

2. Men hoorde mensch nog dier,

Geloei van koe nog stier.
Gerucht in Veld nog Kolken.
Het weer was zonder Wind,
De Hemel zonder Wolken,
Diana min gezind.

[p. 16]

 

3. De Herder, onbewust

 

Van alles, Sliep Gerust

 

In Latmus wilde bossen.

 

Zy hiel haar zilvere kar

 

En hagel witte Rossen,

 

Recht op hem aan van var.

 

4. Haar Eeuwig bleek gelaat

 

Waar rozig in karnaad

 

In 't naderend nederryden

 

Diones dwerg schoot straf!

 

Latones telg moest lyden!

 

Zy steeg ten wagen af.

 

5. De Bloemen aan den top

 

Des Heuvels loken op,

 

De tyt scheen te verjongen.

 

De Nachtegaal hief aan;

 

Met zyne lieve sprongen,

 

't Geboomte veel groender blaan.

 

6. Terwyl kwam Febus by,

 

Den slaper, die ze bly,

 

Toeligten met haar glanssen.

 

't Gaat wel, zey zy, m'geleit

 

Aan lucht noch stranssen.

 

Hier slaap myn zaligheid,

 

7. Nu scheen 't eens of 't haar speed,

 

Dat Jupiter dus vreed,

 

Endimion dorst boejen

 

Met vaak! dan was 't weer: neen,

 

Laat hier vry Maankop groejen,

 

Het slapen sterk de Leen.

[p. 17]

 

8. Dat ik naar myn geval,

 

Nu eens een zoentje stal,

 

Wat was 'er aan bedreven?

 

Maar zo hy wakker word!

 

'k Zal 't dubbeld wedergeven;

 

Wie doet hem dan te kord?

 

9. Zy nam hem in haar arm,

 

De midder nacht was warm,

 

En kweekte lusje op lusje.

 

De koude Man werd heet,

 

De Herder kreeg een kusje,

 

Hy klaagde van geen leet.

 

10. Daar had gy 't Saterdom,

 

Zien naderen van rontom

 

Uit tuig en wildernissen?

 

't Geil vier brande onbegrenst,

 

't Is ligtelyk te gissen

 

Wat dit gebroedzel wenst.

 

11. Zy schoven 't digt gewas

 

Wat open: elk mikt ras

 

En schaap, loopt, geite voeten;

 

De blankende Godin

 

Zal hier haar lust wel boeten,

 

Zy heeft in u geen zin.

 

12. De zoete Minnares,

 

En wakkeren Jacobes

 

Verloor zig met verblyen,

 

In min lief kozery,

 

Laat Maagden ook eens Vryen,

 

De Vryerey is vry.

[p. 18]

 

13. In 't end moest ze heen,

 

Zy liet haar Lief alleen,

 

En voer dog traag, van d'Aarde

 

Ik weet geen Minnaars ziel

 

Die blydelyker Paarden

 

Daar 't scheyden harder viel.