|
| |
| |
| |
Een ander, luchtig.
Laat ons van de Liefde zingen,
Die de Wereld onderschraagt,
En door zagte koesteringen,
Te leyder uyt den boesem jaagt.
Laat ons Luyt en Cyter stellen,
Amstelsche digters hier is stof,
Hier is ligt iet goeds te spellen,
Voor het zuyvere Staten Hof.
Na veel kommer en verlangen,
Zal ons Vriend, rein van lust,
Zyn Zuzava straks ontfangen,
Weerdig van een God gekust,
Schenkt zy hem met hand en zin:
Wie zou niet zyn ziel verslaven,
Aan zo schoon een Min Vriendin.
Schoon de Mey, die Tiere pryken,
Roos en Lely zoet ontsluyt,
Roos en Lely pronken ryken,
Op de wangen van de Bruyd.
6.
Schoon de Mey al aan komt stryken,
Met de schelle Nachtegaal,
| |
| |
Mey en Nachtegaal bezwyken,
Voor Zaraas zwier en taal.
En die juist geschapen leeden,
En die verschontlooke jeugt,
Hecht verknogt aan gulde zeden,
Kweeken ongemeene vreugt.
8.
Hebbe 's Bruygoms hart verovert,
En zyn trouwe min ontvonkt,
Zo word d'eerste deugt betovert,
Als de schoonheid haar belonkt.
Zo werd, veer van wulpsche wennis,
Ook de Bruyd tot Min verwekt,
Door des Bruygoms geeft 'er kennis,
Daar Zara haar nut uyt trekt.
10.
D'indus wist voor drie en twintig jarne,
Door een milden Zon bestraald,
Hem een peerel schad te baren,
Die nu aan zyn zyde praald.
'K durf wel te geluk verwagten,
Daar men dus op goede grond,
't Kroos der dienstige geslagten,
Vast vereend door 't Echt-verbond.
12.
Waar bescheyde deugt voor dezen,
Dus de kuysche schoonheid won,
| |
| |
Zag men nooid de poelen vrezen
Voor het huwen van de zon.
Gy moed ook door min bedyen,
Zonder min viel alles neer,
In de liefde meer en meer.
En gy eedele trougenoten,
Dankt het Hemels lotgeval,
Dat de banden heeft gesloten,
Daar uw vreugde in bloejen zal.
15.
Slyt uw blyde Levens dagen,
In gerustheid zonder druk,
Nimmer doe de nood uw klagen,
Over 't wankelbaar geluk.
Zet uw huyzen vast door Erven,
Door 't Huwelyks Ledekand!
U herleven doe en sterven,
In een' aangenamen brand.
d'Goon, die in 't beste Eeden,
Eerst de Trouw heeft ingesteld,
Wil uw harte samen kneden,
Door een minnelyk geweld.
18.
Maar de Maan is aan 't verdwynen,
d'Uchtent drift de sterren heen,
| |
| |
't Ligt begint al ree te schynen
Over al den Amstel steen,
't Bruydsbed wacht wy gaan ter zyden,
Ik wil der Bruyd geen heil benyden.
|
|
Auteursrechtvrij