Apollo,s kermis-gift aan de Haagsche vermaaks-gesinde jeugd. Deel 1
(1750)–Anoniem Apollo's kermis-gift–
Auteursrechtvrij
[pagina 118]
| |
Stem: Ihr Schöne höret an.SChoon dat ik onder 't groen
Van digt getakte Boomen,
Aan frisse Water-stroomen,
Myn Amarillis zoen,
't Kan tot myn rust niet doen.
Schoon ik met duysent kussen
Myn Minne-vuur mag blussen
En dat myn Engelin
My gund haar Weder-min:
Schoon zy met bitt're sugten
Beklaagt myn ongenugten,
En dat haar teder Hart
Heeft Mêley met myn smart.
2. Myn ongelukkig lot
Geeft my dog alle dagen
Weer nieuwe stof tot klagen,
Het dryft met my den spot,
Dat al myn hoop verbrod:
Dewyl dat myn Elenden
Onmoog'lyk kunnen enden:
Want hoe ik 't keer of wend,
'k Voorzie een droevig end:
'k Moet met myn schoone huwen,
Of 'k moet haar byzyn schuwen:
Maar ach! het een en 't aar
Is beyde even swaar.
3. Myn hert van jongs of an
Had steeds een schrik van 't Huw'lyk:
Ik haat dat Juk zoo gruw'lyk,
Dat ik 't niet seggen kan.
Myn ziel ontset sig van
Die strenge Huw'lyks wetten,
| |
[pagina 119]
| |
Die al 't Vermaak beletten,
Dat ons de Vryheid gaf
En drygd ons tot aan 't graf,
Met onverbreekb're banden:
ô Droevige offerhanden
van Hymeneus Egt-Altaar:
wat zyn uw Boeyen swaar!
4. En mis ik Amarill';
Zo zal dat treurig derven
't Begin zyn van myn sterven:
'k Weet in dees vreemde gril
Byna niet wat ik wil,
De liefde trekt myn Sinnen,
Om Amarill' te minnen
En aan de and're zy
Vrees ik de Slaverny.
ô Hemel! wat sal 't wesen?
Ik werd door duysend vresen
Gedreven op en neer:
Geslingerd heen en weer.
5. Ach! Schoone, was uw Hart
Gesteld gelyk het myne;
Gy zoud my niet doen kwynen
En duldeloose Smart
En Wanhoop dus benart:
Door al te strenge proeven
Uw Minnaar's ziel niet schroeven:
Geen dwase wet en Eer
Zouw u of my zo zeer,
Indien gy my slegts minde,
Dus al te Slaafs verbinden
Aan yders blinde Waan,
Ach! Engel, laat u raân.
6. In d'eerste goude tyd
Wist niemand van dees' Banden:
Deed Min-sugt hun ontbranden;
| |
[pagina 120]
| |
't Was in onnoselheid,
Die niemand strikken breid.
Een kusje alleenig boeide
Hun zielen, die toen gloeiden
In een volmaakter vuur.
d'Al-teelende Natuur
erkend geen strenge Wetten;
des wil hier eens op letten
met oordeel: Ziels-voogdes!
Ach! bleeft gy myn Maitres!
|
|