Apollo of Ghesangh der Musen

[Vaert wel, Scepters vaert wel, vaert wel verheven troonen]

Stemme: Espritz qui souspirez.

VAert wel, Scepters vaert wel, vaert wel verheven troonen,
Verheven, soo dat my van uwe steylheyt ijst,
Vaert wel dwinghend ghewaet, en al te sware kroonen,
Afgoden die met windt u yd'le dienaers spijst.

V ydele dienaers ghy duysenderley noodt breydt,

Door u beloftenloos die ghy soo qualijck houdt,
Want sy besiet men 't wel verkleenen in de grootheyt,
Slaven van d'heerschappij verarmen in het gout.

Een laghe en diepe rust my beter mach verquicken,

Die my te samen smelt met een lief ander-ick:
Ick laet u warrich Hof, en kies voor soo veel stricken,
Een al veel strengher, maer och hoe veel soeter strick.

Bedaude bloemkens versch en ghy blosende roosen,

Die uwen mantel groen nu effen open doet,
Welkom en danck dat ghy verquickt mijn ameloosen
En afghepijnden gheest, met uwen asem soet.

Nu biggelt op het gras en kruydtjens onbetreden,

Mijn lauwe traentjens die den dau soo wel ghelijckt,
Traentjes niet meer van smert niet meer van bitterheden,
Maer van een teer ghemoet dat schier van vreucht beswijkct.

O boomen schadu milt ootmoedelijck laet dalen,

V nijgend hooft als ghy't eerweerdich aenschijn siet,
Leyt-ster en Morghen-ster, met weerlichtende stralen,
In dien mij blijdtschap slaept, waerom weckt ghy haer niet?

Vrolijcke vogeltjens, die, nu 't begint te daghen

Met uytghelaten sangh het stille woudt ontrust:
Ghy Naghtegael voorheen, vliet uit de boodtschap draghen,
Dat hy sich haest, ick wacht alhier mijn lieve lust.

't Kan verkeeren.