Apollo of Ghesangh der Musen

Volghen eenighe morale of zeedelijcke Liedekens.

Nachtegael kleyn voghelken.

IN armoed leef ick onbenijdt,
Lof armoed lof,
Een Herdertjen dat my vierich vrijt
Is van leeden, besneden, 'tkan seeden,
Eert een van't hof.

Met sorgh en is hy niet gheplaeght

Als de giergaerts zijn,
Maer d'overvloedt hem als my mishaegt,
Wat baetse, versmaetse, neen haetse,
Want sy baert pijn.

Mijn Minnaers grove wolle rock

Die en wallicht my niet,
Noch oock sijn groene haselaer stock,
Hy is machtich, waerachtich, noyt klachtich,
Van swaer verdriet.

In hem leeft noch den ouden mensch

Daer men spottich me lacht,
Die 't gierich gout derft en heeft sijn wensch,
Niet hatich, maer batich, en statich
Naer Gods-dienst tracht.

Het Vee en Schapen zijn sijn lust,

Met wiens wol hy hem dost,
En 't vrolijck ghevoghelt dat naeulijcx rust,
Die vermaken, sijn daken, wy raken
Licht aen de kost.

Wy leven lustich ende vroo,

Wie heeft meerder gheneucht,
Wy ruylden met onsen Coninck noo,
Want 'sHofs weelden, vereelden, met deelden
Daer noyt veel vreucht.

Lof vrolijck laghe boeren-huys,

Daer selden yet mist,
Ist kleyn 't heeft wederom kleynder kruys.

[p. 119]

 

Als het hooghe, vermoghen, bedroghen

 

Hof vol van twist.

 

Geyl is's Hofs Min, en soo't wel gaet

 

Is liefs Moeder 't ghewin,

 

Met t'samen begeerte na grooter staet,

 

Wy verkeeren, met eeren, en sweeren

 

Een trouwe Min.

S. Coster.