Apollo of Ghesangh der Musen

[p. 104]

Sonnet.

SOo liefde is een Godt, soo ist een onrechtveerdich,
Vergeldent minst aen die, die dienstlijck dient met trou,
En ’t blindt lichtveerdich kindt, niet siende ons herts rou,
En acht ons ’t minste deel ons wens te zijn onweerdich.

Na dat sijn gayle pijl ons heeft door-schoten vaerdich,

Besteckt dat onsen gheest dan nimmer rusten sou,
Helaes waerom? alleen om’t kiezen van een vrou,
Dan boert hy, spot en tuylt, met sulcken schijn jonst-aerdich.

Dat hy sijn spel begint, kunt kluchtich met een kluyt,

Dewijle klaght en hoop staech ons siels wens beklemmen,
Ach teere jeuchden die niet weten siels beduyt,

Onkunbaer het ghevaer, daer lievers staech in swemmen,

Het naeckte beeldt van liefd’ ghy wel keunt trecken uyt,
Die ’t bleeck ghesicht vermidts mijn Selia doet sterven.