Apollo of Ghesangh der Musen
(1615)–Anoniem Apollo of Ghesangh der Musen–
AuteursrechtvrijWijse: Van en Enghelsche Almande.
NAer dien dat haer ooghjens klaer,
Die mijn geneucht en vreuchde dragen,
My gheen licht en gheven gaer,
Soo moet ick uyt mijn herte jaghen
Duysenden suchten met pijn,
Waer door ick levende verdwijn,
En van sinnen doe ydel zijn.
Van der uyr dat sy my begaf
Vrolijckheyt my ginck verlaten,
Als van haer moest wijcken af
Ongheluck my quam omvaten,
Droefheyt my benaude seer,
Ick werd bleeck van verwe teer,
Och hoe doet het scheyden seer.
Als de Tortel-duyve trou,
Weduwe van sijn beminde,
Leeft in droefheyt ende rou,
Latend’ hem op’t dor hout vinden,
Soo mijn ziel ende ghemoet
Treurt, sijn lief missende soet,
Och wat pijn ’t minnen doet.
Ghelijck als een Schipper vroom
Die sijn best doet om landt te becomen
Malgre sijn kracht door windt en stroom,
Vindt hem ver daer van ontnomen,
Soo mijn pijn te meer ick peys
Te ghenesen gaet dieper in ’t vleys
O liefde is dit u eys.
| |
[pagina 92]
| |
De nacht die daer een vriendt is
Der minnaers die in vreuchde sweven,
Verheucht mijn hert, en licht ghewis
Van den dach, doet mijn droever leven
Ick lijd den dach en den nacht bey,
Den avondt en morgen met gheschrey,
Liefd’ pijnt my sonder beschey.
Ist dat ick somtijds in slape val
Tegens mijn wil door ’tstadigh sloven,
Liefde ontwaeckt my, ende sal
Van u wreedtheyt u niet loven:
Want al het gheen dat my gheschiedt,
Behalven den droom en beduyt niet
Dan droefheyt ende verdriet.
Somtijdts ick door mijn kortse tast
Menende dat ick daer gherake
De handen, de leden van de gast
Naer wien dat ick soo seere hake,
Ick streck uyt te vergeefs, maer
Sy daer niet zijnde mijn arrem na haer,
Wat lijdt een trou minnaer.
Mijn Musa maeckt het niet te langh,
Laet zijn een endt van u truerighe sanghen,
Endicht hier droef minnaers gheclanck,
En naer u Helicon neemt weder u ganghen,
Want hy die klaghen mach sijn smert,
Van pijn daer door verlicht sijn hert,
Ia dijckwils vrolijck wert.
|
|