Apollo of Ghesangh der Musen

Sonnet.

SY die mijn hert besit die schoonste van de schoonen,
Daer van mijn sware smert 't beginsel heeft ontfaen,
Begint een lachend' oogh eylaes op my te slaen.

Soo dra de tranen nat haer om mijn wanghen toonen:

Met eene scheetsche lach gaet sy mijn lijden hoonen,
Als ick haer mijn gheween en klachten doe verstaen:
Eylaes sou mijn dan niet dit quaet ter herten gaen,

Dat sy my met een sucht niet eens en gaet verschoonen.

Dan dit en ist noch niet 't gheen my op't hooghste quelt,
Want my behaeght die straf van haer soo soet ghewelt:
Maer och dit gaet mijn gheest en hert om stucken kloven,
Dat sy my weenen siet, en eenen overvloet,
Van tranen uyt mijn oogh; nochtans niet wil ghelooven,

Dat sy de oorsaeck is die my dit lijden doet.