Apollo of Ghesangh der Musen


Gheluckigh leeft den blijden mensch
Stem. Ghy lodderlijcke Nimphen soet. GHeluckigh leeft den blijden mensch Die sich vernoeght met slechten vvensch, En niet meer vvil aenroeren, Meer als hy kan uyt voeren. Maer laes die d'alder meest onrust, Verkiest een plaets van soete lust, Is ongheluckigh t'achten, Hoe vvel hy 't selfd' betrachten. Rampsalich mensch die licht verlaet Sijn rusten, al het meeste quaet, Op hoop van aen te raken, Die niemant kost ghenaken. VVanneer de gulde Sonne schijnt, En menght sijn stralen in de vvijndt Om ons te vvil te vieren, En d'aerde te vercieren. Soo vvoud hy dat de Mane kon Gaen drijven d'overschoone Son Na sijn vergulde vvaghen, Tot d'aerd' begint te daghen. Ioockt altijdt na de vvare nacht Die hy maer te bekomen tracht
[pagina 56]
Op hoop van min te smaken, De vlammen die hem blaken. Maer of de blancke Maen verlicht Haer stralen op sijn aenghesicht, De deur van sijn Goddinne Belet hem troost te vinne. Of hoort de deur sijn suchten al En soo ontsluyt, hem te gheval, Soo dubbelt hy sijn klachten, Mistroostigh van ghedachten. En vvant sijn lief de hy besint Een ander beter heeft bemint, En daer s' hem soeckt te peyen Met om den thuyn te leyen. Gheluckigh leeft den blinden mensch Die sich vernoeght met slechten vvensch, En niet pooght aen te roeren Meer als hy kan uyt voeren.