Apollo of Ghesangh der Musen

[p. 41]

Asteur sei tanto gratiosa.

DEn Hemel wil ghetuygen,
De lichte Maen met al haer gulde sterren,
Hoe wy ons herten buyghen,
Voor ’tlicht dat staech ons sinnen kan verwarren,
Wy roepen al, met bly geschal, de Mey is ons verscheenen,
Die ons uyt minne, dees groote Coninginne
Komt verleenen.

Hoe kan het landt en d’aerde

Met kruyt, met wijn, met loof, of bloemen croonen,
Ten waer haer dees alwaerde
Met nieuwe kracht en stralen quam verschoonen:
Dit aenghesicht, geeft glans en licht, aen Phoebus gulde ooghen,
Ons goedertieren, Goddinne die wy vieren
Naer vermoghen.

Maer wast haer wel behaghen,

Den stranghen winter ende coude reghen
Van al ons droeve daghen
Verdweenen en verlichten door haer seghen,
Wanneer sy lacht, ter middernacht, begint de Son te schijnen,
De banghe herten, en dencken noch aen smerten
Noch aen pijnen.

De vlugghe voghels quelen

Wanneer sy veldt of weghen gaen betreden:
De sachte winden spelen,
Het woudt verciert thien-duysent dertelheden,
De weyden 't vee, de dulle Zee, de vischen in de stromen
Vernieuwen 't leven, het acht haer al even
Wel ghecomen.

Dees Mey sal altijdt dueren,

[p. 42]

 

Hooch-draghend' volck comt offert u ghedachten,

 

Hier schijnen jaren uyren,

 

Hier hebt ghy niet als somer te verwachten,

 

Dees vlechten blont, dees morghen-stont, dees lipkens root als roosen,

 

Dit zijn de kaken, die altoos Lenten maken

 

Met haer bloosen.