Clachte.
DEmophoon, hoe wel de Son, ’t sint hy ontfing sijn stralen,
Noyt vrou bescheen, die meerder reen, had op haar leet te malen,
Als ic eylaes, ô Phillis dwaes, nochtans mijn hert vol wanen,
Te weten haeckt, wat dat ghy maeckt, dewijl ic baed in tranen.
Ontrouwe fel, bedocht ghy wel, nu mijn ’tgeluc loopt tegen
Hoe ’t met mijn is, het soud gewis, u stalen ziel bewegen,
Maer u gemoet, is heel verwoet, dat kan ick niet verwachten,
Op mijn te sien, en comt misschien, niet eens in u gedachten.
Of mogelijck, so dedy blijck, met onverwachte reden,
Van u bedroch, als loflijck noch, en overgeven eeden,
Aen yemandt die, ghy op een nie, wilt met u clucht verheugen
Die haer daer door, ghewaerschout voor, u trouw sal houden meugen.
Verrader wreet, gaet u mijn leet, en lijden soo ter herten,
Dat ghy u veught, om u geneught, te suygen uyt mijn smerten,
Dewijl mijn eer, door u ter neer, geraeckt in alle monden
En ic moet gaen, mistroostich aen, mijn schaemte vast gebonden.
Dits niet genoech, maer laet en vroech, ghy andren gaet verbreyden,
Dat nevens dy, ’shadden van my, de jonst bekent ons beyden,
Die ghy alleen, maer duysent een, van trouwheyt hebt genooten,
Wast valscheyt doen, wie sou vermoen, van tranen uytgegoten.
V dieren eedt, was die my deedt, my self om u vergeten,
Noyt sint dat pas, bly geestich was ick als ick plach te heeten,
Maer heb beproeft, dat ick bedroeft, in sorge was gesteken,
Ende dat de vreucht, van mijne jeucht, heel verre was geweken.
Ghy Maeghden teer, daer ic wel eer, mijn onder plach te vlijen,
Mijn druc versacht, so ghy mijn clacht, aenhoort met medelijen
Ende so ghy haet, die my verraet, dat bid ick u gemeyne,
Die mijn bedrooch, met dese tooch, de la race Vilaine.
|
|
Auteursrechtvrij