Antilliaanse Cahiers. Jaargang 5

[p. 41]

Schipbreuk

Ik zag Tjolinta

met de rijst.

Even daarna Vòzo

met de schuit.

Ze gingen elkaar evenaren,
ze waren van plan te gaan varen
na zich te hebben gevoed.
Maar niemand kan vertrouwen
hebben in 't weer, noch in 't bloed.
De wind stak op vanuit zee
en suisde aan de ramen
van de lichte huisjes
en sloeg 't scheepje stuk
en verjoeg de witte rijst
waarvan Tjolinta
tezamen met haar Vòzo
zich in de glorie van het leven
zou hebben gevoed.