Antilliaanse Cahiers. Jaargang 4

[p. 306]

‘Sjon Beca’

Op het gebied van de naastenliefde hebben de Curaçaose dames zich altijd actief betoond. Bij het organiseren van bazars, feesten, ‘fairs’, uitvoeringen, heeft het vrouwelijk gedeelte van onze bevolking steeds aan de oproep gehoor gegeven, als het ging om te helpen een of ander lijden te verlichten, een instelling op te richten of de helpende hand te bieden aan de behoeftigen. Maar buiten deze activiteiten is onze vrouwelijke energie beperkt gebleven tot sociale plichten of vermoeiende huiselijke bezigheden. Het charitatieve werk van onze dames, hoe doeltreffend en produktief zij ook geweest mogen zijn, heeft geen enkele bijzondere herinnering achtergelaten, behalve dan bij de persoon of de instelling te wier bate het ondernomen werd. Ik pijnig mijn geheugen af om me een manifestatie te kunnen herinneren, die iets sensationeels had of enig in haar soort was, maar het lukt me niet. Wat ik opdiep is kleurloos en weinig karakteristiek. Ik moet echter een uitzondering maken voor een bijzonder sympathiek gebeuren, een bewonderenswaardige geste, de enige die ik in de schatkamer van mijn herinneringen heb bewaard. Tijdens een ‘bazar-fair’, die gehouden werd in de Loge voor ik weet niet welk doel, had Hebby Santa Cruz, dochter van de toenmalige rabbijn van de Orthodoxe Joden, zuster van de populaire ‘Lala’, op het hoogtepunt van haar schoonheid - want die had ze heus - en ze was nog vriendelijk en lieftallig erbij, de leiding over een van de ‘stands’, waar verkocht werd. Als mijn geheugen mij niet bedriegt, was in die dagen op Curaçao aanwezig, Carlitos Pulgar, zoon van de befaamde Venancio Pulgar, held uit een honderdtal veldslagen in Venezuela; hij strooide met geld, zoals

[p. 307]

kinderen van revolutionaire leiders in Latijns-Amerika dat gewoon zijn te doen. Hij was jong, knap, rijk en zo'n beetje een losbol, gewend aan de frivole levenswijze van de Parijse elite. Deze jongeman bood Hebby honderd gulden aan voor een zoen en met de charme haar eigen, gaf zij hem die, onder applaus van de aanwezigen, waarna zij de honderd gulden voor de armenkas incasseerde. Dat voorval bleef in mijn kinderbrein gegrift en nu juich ik haar geste met nog meer overtuiging toe, daar ze de verlangens van een dubbelzinnig heer bevredigde en de schatkist der armen met een aanzienlijk bedrag spekte. Maar zelfs de herinnering hieraan is ternauwernood blijven bestaan; misschien is er onder hen die deze regels lezen nog een enkele, die zich het voorval herinnert, maar het is tenslotte gebleven hij een elegante geste die geen tastbare gevolgen heeft gehad.

Mejuffrouw Rebecca Cohen Henríquez heeft daarom de eer de eerste en enige dame uit onze gemeenschap te zijn geweest, die met Spartaanse volharding en de energie van meerdere mannen, een werk heeft tot stand gebracht, dat het nageslacht wel moet zien en waarvoor het dan wel dankbaar zal zijn. Het ging om een onontbeerlijke behoefte voor het eiland, waarin het gouvernement niet wist te voorzien; en dit gouvernement heeft haar niet alleen niet gestimuleerd, maar bij zekere gelegenheid zelfs geweigerd haar de steun in de vorm van verlichting en bewaking te geven. Ik bedoel hiermee het park bij ‘Fo'i Porta’, dat deze dame, in de omgang ‘Sjon Beca’ genoemd, liet aanleggen met haar doorzettingsvermogen, energie en dynamiek. Zij stichtte de vereniging ‘Entre Nous’ en dit was het middel waarmee zij het enige park, dat Curaçao rijk is, liet aanleggen. Het was haar levenswerk en de beste jaren van haar jeugd gaf zij hieraan.

De vereniging ‘Entre Nous’ wist zij steeds weer nieuw leven

[p. 308]

in te blazen en daarmee ook het park dat haar liefde had. Sjon Beca heeft de jaren van haar kinderlijk enthousiasme al lang achter de rug, maar haar liefde voor haar schepping is in geen enkel opzicht verminderd en ze heeft het onlangs weten te bekronen met de plaatsing van een standbeeld van de Koningin.

Op een van de banken van dat plein gezeten heb ik herhaaldelijk in iedere struik, in iedere pilaar, in ieder hekwerk, de energie, de dynamiek en het idealisme van deze dame bewonderd, bij het volvoeren van een werk, dat het nuttige en het aangename verenigt. Het is een nuttig, verdienstelijk en mooi werk, dat Curaçao in zijn volle waarde op prijs behoorde te stellen. De onderscheiding, die Nederland op haar borst speldde, is een officiële erkenning, maar Curaçao zelf moet haar dankbaar zijn en het is te hopen, dat het haar eens ervoor belonen zal.