Antilliaanse Cahiers. Jaargang 4

[p. 262]

‘Moordenaarstraat’

Straten met vreemde en verrassende namen vind je in alle steden. ‘Calle de las Vacas’, Koeienstraat, in Barranquilla (Columbia); ‘De las ventanas de hierro’, van de ijzeren ramen, in Cartagena; ‘Manga de Chupa’, mouw van de lange jas, in Santiago de Cuba; ‘Callejón de Líbranos Señor’, Steeg van Bevrijd ons, o Heer, in Vera-Cruz en om niet wijdlopig te worden ‘Sal Si Puedes’, Kom er uit als je kunt, hier in Panama. In Havana hebben alle straten in het oude gedeelte van de stad namen ontleend aan voorvallen of bijzondere omstandigheden en de straathoeken in Caracas hebben elk hun geschiedenis. Die gruwelijk klinkende straatnaam bij ons, de Moordenaarstraat, is bijna onvoorstelbaar als je je de rust van onze stad in de oude tijd voor ogen haalt. Een moord in die toen allerbelangrijkste straat? Voor ons, die de ‘Moordenaarstraat’ op het laagtepunt van haar verval hebben gekend, was het niet te begrijpen, dat die vuile, smalle, stinkende straat ooit zo'n belangrijke straat geweest was. En toch hebben er welgestelde families gewoond, die een belangrijke rol hebben gespeeld in het sociale leven van vroeger.

Ik weet nog wel, dat mijn vader daar zijn paardenstal had. Onze koetsier Martino, een man die vaak dronken was en veel van praten hield, nam me dikwijls mee naar die stal. In mijn hoofd flitsen beelden van dat smerige hol, dat in mijn tijd als slagveld diende voor mariniers, soldaten en buitenlui, die daar de laatste akte van hun nachtelijke omzwervingen kwamen opvoeren. Alle steegjes, omsloten door de Heerenstraat, Princestraat, Columbusstraat en Breedestraat, of wel wat in die tijd de bebouwde kom was, binnen de muren, waren in de tijd

[p. 263]

waarvan ik spreek, zo'n halve eeuw geleden een poel van verderf.

Ik heb wel eens de geschiedenis horen vertellen, waaraan de Moordenaarstraat haar naam ontleent, maar ik ben ze vergeten; er is echter niet veel verbeeldingskracht voor nodig om je zulk een tragedie in te denken, waarvan je kippevel krijgt. In mijn kinderbrein speelden er zich in deze straat macabere tonelen af, waarin onheilspellende gezichten, machtige spieren, gezucht en gesteun de boventoon voerden.

Nu ik oud ben heb ik zowel overdag als bij nacht de straat weer eens afgewandeld. Hoewel nog altijd griezelig en stinkend, is zij niet meer in staat me angst aan te jagen. Ze heeft slechts historische waarde gekregen. De smerige balkons, de wankele pilaren en de betrekkelijke geriefelijkheid van het interieur van de woningen, ademen een waardiger verleden, de oude huizen spreken van andere bouwstijl, maar onbetwistbaar blijkt ook hier dat de vooruitgang, wel is waar langzaam, baan breekt en grootheid en prestige van gisteren als kaf voor de wind doet verdwijnen.

‘Sic transit gloria mundi’.